روزگار غريبى شده ، تيرى در تاريكى در دنياى مجازى و خيالى تا دنياى واقعى رها ميكنيم و هر جا رفت , رفت . ميخوام فقط راجع به صاحب اين عكس نكته اى رو بگم ، اينكه فضاى مجازى تا اين حد نفوذپذيرى پيدا كرده ظاهراً غير قابل اجتناب اما ميشه حداقل كمى فرهنگى تر با قضيه برخورد كرد ! چندى پيش ويدئو بامزه اى از امير عباس منتشر شد كه خوب جالب بود در نوع خودش ، قصه سازى ها شروع شد ، اول يكى از سايت ها ى ويدئويى رفت سراغش و مصاحبه اى رو در حد يك سوپر استار باهاش با سوالات سخيف ترتيب داد سوالاتى از قبيل قيمتت چنده ؟ چقدر ميگيرى برنامه برى و ... يادمون باشه ما داريم با يك بچه حرف ميزنيم ، بعد فيلم هاى بيشتر در فضاى مجازى از اميرعباس ، تير خلاص رو برنامه ماه عسل زد كه با آوردن امير عباس به نظرم يك گاف رسانه اى داشت و از اين بابت عميقاً متاسفم ، اما نميدونم كسى به فكر پيامدهاي بعدى اين دعوت ها و اين گونه ارزش گذارى ها روى يك بچه ٥،٦ ساله هست ؟ امروز ديدم كلى فيلم ازش همه جا هست ، كچيليك در امام رضا ، رقص كچليك ، كچيليك فلان ، كچيليك .... ، بابا بسه ديگه ، به اين طفل معصوم رحم كنيد ، هر كسى ياد گرفته تا اين بچه رو ميبينه دوربينش رو در مياره با حالتى تمسخر آميز ازش سوال ميپرسه كه اون هم تو حالت بچگى جواب بده ، شمايى كه معرفت توجهتون به هيچ كس به درازا نميكشه ، شمايي كه مادام سوژه ى جديدترين پيدا كنيد اين رو يادتون ميره از خودتون ميپرسين كه بچه و خانواده اى كه اين همه مركز توجه بودن بعدش با بي توجهى ديگران دچار چه افسردگى و نا اميدى ميشن؟ و اونوقت شايد دست به هر كارى بزنه كه دوباره مركز توجه قرار بگيره يا اگر فردا كه بزرگ شد نخواد كه هويت شناسايش فقط يك كچليك باشه ، اون ميتونه يك دكتر يا يك مهندس يا يك هنرمند بشه اما اينطورى فقط ياد ميگيره مسخره بازى نون بيشترى داره ! يادبگيريم نبايد از هر چيزى و از هر كسى سوژه ى تمسخر بسازيم.
